Kazimierz Klaudiusz Górski

Autorem artykułu jest Tomasz Biegański

Kazimierz Klaudiusz Górski

Ur. 2 marca 1921 we Lwowie, zm. 23 maja 2006 w Warszawie, polski piłkarz, występujący na pozycji napastnika, trener piłkarski oraz działacz. W latach 1970-1976 był selekcjonerem reprezentacji Polski, którą doprowadził do zwycięstwa w IO 1972 r.


W 1976 roku doprowadził reprezentację Polski do finału Igrzysk Olimpijskich, a także srebrnego medalu (III miejsce) na Mundialu 1974. Po zakończeniu pracy z drużyną narodową prowadził - z sukcesami - kluby w Grecji, m.in. Panathinaikos AO i Olympiakos SFP; z oboma wywalczył mistrzostwo kraju. Od 1986 roku zasiadał we władzach PZPN. W latach 1991-1995 był prezesem związku. W plebiscycie Piłki Nożnej został uznany za najlepszego polskiego trenera XX wieku.

Piłkarz
Grał w piłkę nożną jako napastnik w zespołach: RKS Lwów, Spartak Lwów, Dinamo Lwów, Legia Warszawa. Nosił pseudonim boiskowy "Sarenka". Świetnie zapowiadającą się karierę piłkarską przerwały mu lata drugiej wojny światowej. Wystąpił w jednym meczu międzypaństwowym Polska-Dania (0-8) 26 czerwca 1948 (zagrał 34 minuty).

Trener klubowy
Ukończył kurs trenerski w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie w 1952 roku oraz studia w Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu w 1980. Trenował Marymont Warszawa (pierwsza samodzielna praca szkoleniowa rozpoczęta w 1954), trzykrotnie Legię Warszawa (1959, 1960-1962 i 1981-1982), Lubliniankę (1963-1964), Gwardia Warszawa (1964-1966), Łódzki KS (1973), greckie: Panathinaikos AO (1977-1978, Mistrzostwo Grecji), Kastorię (1979-1980), Olympiakos SFP (1980-1981 i 1983, Mistrzostwo Grecji) i Ethnikos Pireus (1983-1985).

Trener reprezentacji
Gwiazda Kazimierza Górskiego na Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie Szkolił reprezentacje Polski różnych kategorii: juniorów w latach 1956-1960, do lat 23 w latach 1966-1970 i pierwszą reprezentację narodową - w 1966 w składzie komisji selekcyjnej w 3 meczach i z wielkimi sukcesami w latach 1970-1976 (pierwszy mecz ze Szwajcarią w Lozannie 5 maja 1971). Z reprezentacją osiągnął historyczny sukces: zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium (1972), srebrny medal (3. miejsce) na Mistrzostwach Świata w RFN (1974) i srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (1976). Prowadził reprezentację w 73 meczach, osiągając 45 zwycięstw.

Działacz PZPN
Po zakończeniu kariery trenerskiej i powrocie do Polski od 1986 we władzach PZPN, od 1987 wiceprezes Związku, w latach 1991-1995 prezes, od 3 lipca 1995 prezes honorowy PZPN. Od 1976 członek honorowy PZPN.

Rodzina
Jego żoną była warszawianka Maria ze Stefańczaków (ur. 5 października 1919, zm. 22 kwietnia 2005), miał dwoje dzieci (syn Dariusz, ur. 1953, fotoreporter, związany m.in. z tygodnikiem "Piłka nożna"; córka Urszula, ur. 1956, trenerka łyżwiarstwa figurowego, zamieszkała w Grecji). Zobacz: sylwetka żony w książce wspomnieniowej Kazimierza Górskiego Piłka jest okrągła Zmarł 23 maja 2006 po długiej i ciężkiej chorobie nowotworowej. Spoczął w grobie rodzinnym na Cmentarzu Wojskowym. Jego pamięć uczczono oficjalną minutą ciszy przed rozpoczęciem piłkarskich mistrzostw świata w 2006 r.

Nagrody i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (III klasa; 2 marca 1996)
- Złoty Medal Zasługi dla FIFA (15 lutego 2001) - najwyższe odznaczenie w światowej piłce nożnej nadane w Zurychu przez Seppa Blattera
- Medal im. dr. Henryka Jordana (2001)
- honorowy obywatel miasta Lwowa (wrzesień 2003)
- doktor honoris causa gdańskiej AWFiS (24 listopada 2003) - jako pierwszy przedstawiciel polskiej piłki nożnej
- Honorowy Obywatel Płocka 2004
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (II klasa; 3 marca 2006)
- Super Wiktor (24 kwietnia 2006)
- Honorowy Obywatel Lubaczowa
- Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (I klasa; 2 czerwca 2006, pośmiertnie)
- Najwyższe odznaczenie Europejskiej Unii Piłkarskiej (UEFA) Order of Merit in Ruby (Rubinowy Order Zasługi) (14 grudnia 2006, pośmiertnie).

Źródło: Wikipedia (na licencji GNU FDL)

---

Artykuł pochodzi z serwisu Publikuj.org.